Wunschlos glücklich

29 juni 2014 - Wenen, Oostenrijk

Grüß Gott meine Herrschaften!

Tijdens het schrijven van dit verhaal zit ik in een redelijk lege kamer, zonder kaarten aan de muur, zonder kaarsjes, zonder een lampje (wel een soort bouwlamp…) en zonder rondslingerende lesvoorbereidingen en ander papierwerk dat nog opgeruimd moest worden. Wat ik wel naast me heb staan, zijn twee grote koffers en een paar tassen (en wat zooi waarvan ik niet weet wat ik er mee aan moet…). Vandaag was de laatste dag in ‘mijn’ fijne Wenen. Morgenvroeg gaan we terug naar Nederland en is mijn verblijf in de stad met de hoogste levenskwaliteit (dat is echt zo) voorbij.

De afgelopen week stond voor mij in het teken van afronden en afscheid nemen. Het gekke aan zo’n week is dat je alles voor het laatst doet: voor het laatst koken in Wenen, afwassen, naar school, in de U-Bahn, met vriendinnen afspreken etc. Als het gaat om afscheid nemen ben ik echt een ramp op voeten, dus je kunt je misschien voorstellen dat ik deze week met weemoed doorgekomen ben.

Op maandag stond er weer een schooluitje voor de deur, namelijk zwemmen met de leerlingen uit de 3e klas. Met twee klassen gingen we naar een zwembad in de buurt om daar heerlijk te badderen. Wat voor mij heel vreemd was, was dat de docenten niet helemaal zeker wisten of alle leerlingen wel konden zwemmen. Het gevolg was dat de kids, voordat ze het water in mochten, eerst met één van de docenten een rondje moesten zwemmen om te checken of ze het wel echt konden. Er waren verschillende baden en de leerlingen moesten steeds eerst vragen of ze een bad in mochten (zodat er een leraar mee kon) voordat ze konden gaan. Ik heb dus helemaal niet gezwommen, maar stond steeds aan de kant om in de gaten te houden of er ergens een noodsituatie ontstond, wat best een opgave is als je de helft van de leerlingen niet kent… op een gegeven moment stond ik toezicht te houden op kinderen die blijkbaar niet bij onze school hoorden… oeps… Toch vond ik het wel heel leuk om mee te gaan. Ik ben weer een ervaring rijker en ik vond het hartstikke leuk!

De titel van dit verhaal ‘wunschlos glücklich’ slaat trouwens op mijn WB die vroeg of ik meeliep naar het zwembadwinkeltje of dat ik al ‘zonder wensen, gelukkig’ was en dus niets uit het winkeltje wilde. Dit is denk ik dus een uitdrukking en dus spreekwoordelijk bedoeld. Ik vond dit wel een mooie titel omdat ik het gevoel heb dat ik in Wenen echt ‘wunschlos glücklich’ ben. Ik heb geen wensen meer (behalve hier blijven), heb leuke mensen ontmoet en nog meer van dit soort clichés die echt waar zijn.

Maandagavond ben ik met een Russische medestudente naar het Praterpark geweest om een ritje in de hoogste zweefmolen, die met zijn 117 meter hoogte en een snelheid van 60 km/u de hoogste ter wereld is, te maken. Op zich vond ik het niet heel spectaculair, maar het was toch wel hoog. Op zo’n moment hoop je dan dat de kettingen waaraan je stoeltje bungelt het houden…

Op dinsdag ben ik weer op het gymnasium geweest. Gelukkig waren er nu wel mensen in het gebouw! De docent met wie ik had afgesproken was heel vriendelijk en begon meteen met een heel verhaal over hoe de lessen Duits vorm gegeven worden. Bovendien mocht ik de boeken inzien en die zijn eigenlijk hetzelfde als onze Nederlandse boeken. Omdat ik nog steeds geen lessen had gezien, heb ik met de lerares afgesproken dat ik haar opbel als ik weer naar Wenen ga en dan nog een dag of twee langskom. Ik begin echt connecties te krijgen hier! Zo snel kan het gaan!

’s Woensdags ben ik met mijn buurmeisje naar het Haus des Meeres geweest. Dit is een soort dierentuin met vissen erin. Het leuke is dat het gebouw niet groot is, maar wel hoog. Je begint onder aan en gaat dan steeds een verdieping omhoog, tot de 9e verdieping. Overal zie je dan weer andere vissoorten. We hebben Nemo en Dory weer gezien, maar ook tal van andere vissoorten, slangen en hagedissen. Vooral de roggen en haaien vond ik interessant om te zien.

Woensdagmiddag had ik mijn afsluitende reflectie met een docent van de PH over stage. Van te voren dacht ik dat het een kruisverhoor zou zijn (met zo’n felle lamp enzo!), maar het was eigenlijk een heel gezellig gesprekje over ditjes en datjes. We gingen eerst wat spelfoutjes verbeteren, daarna kletsen over stage en ik kreeg nog wat nuttige, praktische tips mee. Als ieder mondeling zo zou zijn…

Op donderdag was mijn allerlaatste stagedag. Ik kon het einde niet nog verder verschuiven, het moest er een keer van komen. We hadden ‘Sportfest’ wat inhield dat we naar een sportveld gingen met allemaal verschillende ‘stations’ met sportactiviteiten die de leerlingen moesten doen. Samen met mijn WB stond ik bij een soort van tennis. Ik had dat tennisspel met klittenband op het ‘racket’ en zij een soort pijlen gooien met een vlakke hand. Misschien moet ik Sport als tweede vak nemen, ik vond het echt leuk om te doen!

Daarna was het eerste afscheid van deze week, namelijk dus met mijn WB. Ik zal eerlijk toegeven dat ik dat heel moeilijk vond. Naar mijn gevoel konden we het goed met elkaar vinden (dezelfde humor enzo) en bovendien heb ik van haar het meest van alles geleerd en hebben we een aantal hele goede gesprekken gevoerd. Op die manier bouw je toch een soort band op. Als je dan ineens afscheid moet nemen, is dat meer dan moeilijk. We hebben wel afgesproken dat we, als ik weer in Wenen ben (en geloof me, dat gaat snel gebeuren), afspreken en een kopje WIener Melange gaan drinken J. Ik ga vast een vlucht boeken!

Nadat ik terugkwam van stage was het tijd om ook van mijn buurmeisje afscheid te nemen. Ze had een CD voor mij gemaakt met allemaal Oostenrijkse liedjes erop zodat ik die mee kon nemen en op die manier Oostenrijk naar Nederland kon brengen. Hoe lief is dat!? Na een korte omhelzing en een paar krokodillentranen ben ik boodschappen gaan doen en toen ik terugkwam was ze weg… ze is wel vaker weg, maar nu was ze echt weg.

Op vrijdag was mijn laatste moment op de PH. Ik heb nog wat administratieve zaken afgehandeld en iedereen een hand gegeven. Sjonge, ik heb het er moeilijker mee dan ik dacht.

Vrijdagavond kwamen mijn ouders en een goede vriendin van mijn moeder op bezoek. Ik had mijn kamer nog niet ingepakt zodat ze ‘m konden zien zoals hij was en na het aanschouwen van mijn ‘(t)huis’ hebben we een hostel voor ze gezocht. Wat een gedoe zeg! Toen het eindelijk gelukt was, hebben we met z’n allen pizza gegeten.

Op zaterdagochtend begon de planning om ‘mijn’ stad in al zijn mooiheid te laten zien.

Zaterdagavond ben ik nog met mijn Russische vriendinnen uit eten geweest (lasagne…hmmm!) en daarna de wedstrijd Brazilie-Chili gekeken. Heel gezellig, maar toch ook wel een beetje emotioneel, hihi!

Zondagmorgen was het tijd om een wandeling te maken door de stad. Ik heb mijn bezoek zo goed als alles laten zien, van Schönbrunn tot de Staatsoper en het parlament, alles! We hebben dezelfde route gelopen als ik ook met de kinderen van stage gelopen heb (ik kon dus meteen even aanwijzen waar ze toen bijna door de S-Bahn overreden werden!). Aan het eind van de dag hebben we met z’n allen nog wat gedronken op het raadhuisplein en gegeten.

’s Avonds heb ik nog even kort in de loge met dezelfde Russische meiden gezeten en hebben we afscheid genomen. Ik blijf het frappant vinden dat je met mensen die zo ver weg wonen, zo goed bevriend kunt raken.

Nu is het tijd voor de laatste nacht in mijn kamertje.

Ik verlaat deze stad morgen, in mijn achterhoofd houdende dat er voor elke laatste keer hier er ooit wel weer een nieuwe eerste keer hier zal zijn. 

LG

Astrid