3 maanden nodig om in te burgeren, maar uitburgeren kan in één klap

Grüß Gott meine Herrschafte!

Zo, dit is het laatste deel van mijn blogmarathon! Hierna zijn jullie weer helemaal op de hoogte en volgt mijn volgende verhaal weer zoals altijd op zondag. 3 verhalen achter elkaar zijn een beetje te veel van het goede…!

Zoals ik had verteld kreeg ik vorige week zondag bezoek uit Nederland waarvoor ik op zondagavond naar het vliegveld ben geraced. Gelukkig was ik ruim op tijd om daar een goede vriendin op te halen (dezelfde als met wie ik Flikken Maastricht had gekeken enzo).

Nadat we zondagavond weer bijgekletst hadden, begon de maandag met een wandeling door de stad. Ik ken de weg in Wenen ondertussen goed, maar kan niet overal iets spannends over vertellen (dat krijg je als je er niet op vakantie bent, maar er woont), gelukkig had ik nu iemand die met een reisgids als een echte (ramp-)toerist kon aanvullen wat ik nog niet wist. Natuurlijk kon de Wiener Melange en Sachertorte (geserveerd door een echte pinguïndame met een schortje) ook niet ontbreken en dit zorgde toch wel voor hét vakantiegevoel!

Maandagavond had ik zoals altijd Duitse les en mijn bezoek mocht gezellig mee! We kregen trouwens les van een gastdocent uit Polen. Het was niet heel spannend (we moesten twee uur lang voorlezen en daarna opdrachten maken…) dus hier zal ik maar niet over uitweiden.

Op dinsdagmorgen had ik eerst stage, maar daarna hebben we Schönbrunn bezocht. Ik had de voorkant al een paar keer gezien, maar de achterkant blijkbaar niet. In de achtertuin van het paleis kun je een heel eind omhoog wandelen om het hele gebouw met een prachtig uitzicht erbij te kunnen aanschouwen. Ik denk dat ik dit niet had gezien als mijn wandelende reisgids niet naar Wenen was gekomen.

Wat dat betreft heb ik zelf ook lekker de toerist uitgehangen en foto´s gemaakt van alles wat los en vast zat! Niet alleen omdat ik half Wenen opnieuw heb ontdekt was ik net een toerist, maar ook omdat ik steeds door mijn ´nieuwe landgenoten´ met de grond gelijk werd gemaakt. Sjongejongejonge. Al drie maanden doe ik mijn best om een beetje in te burgeren (ik heb zelfs het Oostenrijkse accent al te pakken), maar in één dag kun je dan ook zo ‘HOP’ weer in het Nederlandse hokje gegooid worden… We stonden in de U-Bahn en het onderwerp kwam op Duits. (Was sagen Sie? Met een harde G), staat daar een meneer die ineens zei: ‘sounds good!’ En dan heb ik het nog niet eens over mensen die je in het Engels te woord gaan staan terwijl je keurig in het Duits met ze probeert te communiceren, maar er iemand naast je staat die in het Nederlands aan het praten is. Kun je je voorstellen dat ik zoiets niet als een compliment opvat? ;-) Tja, zo ben je dan ook weer zonder moeite uitgeburgerd! (Nu ben ik trouwens wel weer helemaal back to buisiness hoor!!!)

Woensdag had ik eerst weer stage… Nou, dat is ook een verhaal! Zucht! We gingen met de leerlingen een wandeling maken door de stad. Van tevoren hadden we vrij duidelijke regels opgelegd: in een rij van twee lopen, we gaan altijd in één wagon de U-Bahn in, etc. Mijn Poolse medestudent zou voorop lopen en ik achterop (ik wil de klas graag kunnen zien en het overzicht hebben, anders loop ik achterstevoren voorop, daar wordt het ook niet veiliger van). Samen met mijn WB liep ik (met de gehele administratie van woordkaarten, noodnummers, de eerste hulp tas, de opdrachten en route) dus achter de leerlingen aan en dat was heel gezellig! De eerste vraag die echter door één van de leerlingen werd gesteld was: ‘Wanneer gaan we eten?’ NOOUU! Daar kan ik dan weer niet zo goed tegen, maar het feit was wel dat we vergeten waren om een pauze in te lassen en dat is voor de algemene motivatie wel handig… ook het probleem dat leerlingen soms naar de WC moeten was een klein puntje wat er ook lichtelijk bij in geschoten was… Tot overmaat van ramp werden de leerlingen ook bijna door de S-Bahn geschept (ik hoop maar dat mijn HU-docenten dit niet lezen, hihi!) omdat mijn medestudent de straat overstak en de leerlingen er zonder te kijken vrolijk achteraan dartelden… (SCHRIK!) Als je een drukke weg wilt oversteken (dit wist ik ook niet), is het handig om met twee docenten op straat te gaan staan, met je armen wijd en de leerlingen dan te laten oversteken. Dit is ‘vet gênant’ als je daar als een soort praatpaal staat, maar wel veilig en daar gaat het om… (k hoef nu dus geen preek over dat veiligheid belangrijker is dan er uitzien als een uithangbord, dat snap ik) Uiteindelijk zijn we allemaal veilig en wel op school teruggekomen, maar het moet voor mijn WB erg inspannend zijn geweest (voor mij ook trouwens)… ook weer overleefd… en de noodnummers konden gelukkig ook achterwege blijven…pfjoeh…

Na deze leerzame (dat was het wel echt) ervaring, ben ik met mijn vriendin uit Nederland (dit klinkt heel fout, maar jullie snappen allemaal wat ik bedoel) naar de Praterstern (reuzenrad) geweest. In februari was ik daar ook al geweest, maar was niet erg want nu herkende ik echt dingen uit de stad! Zelfs mijn huis was te zien! Daarna hebben we nog even over de bijbehorende kermis gewandeld, waar een draaimolen was met echte paarden (heel zielig, maar heel mooi). Daarna zijn we naar Schloss Belvedere geweest. Hier was ik nog niet geweest en ik vond het heel mooi! Een beetje jammer was het dat het weer omsloeg en het begon te regenen als een malle (waardoor je er dan weer lekker intelligent uitziet) en ik alles door een beslagen en bedruppelde (in plaats van een roze) bril heb bekeken. Ik weet niet op ik Belvedere mooier vind dan Schönbrunn, maar het mocht er wel wezen! Echt een aanrader!

Op donderdag gingen we naar een morgentraining van de Spaanse rijschool. Hier hebben ze (bijna) alleen maar witte paarden (Lippizaners, voor de kenners), waarmee de klassieke rijkunst uit de renaissance nog beoefend wordt. Als voormalig amazone sprak mij dit zeker aan. Het duurde een beetje lang en de oefeningen die gedaan werden waren erg ‘normaal’ maar het was natuurlijk ook een training. De ervaring om er geweest te zijn is eigenlijk al de moeite waard. Vooral het gebouw zelf met grote bogen, kroonluchters en een stalknecht die om de havenklap binnen kwam rennen om ongewenste keutels in de bak direct op te ruimen (Dat kan niet iedereen zeggen).

’s Middags zijn we nog even naar de Mariahilferstraße geweest en ’s avonds hebben we natuurlijk Wienerschnitzel gegeten. Leuk detail is dat ik ook deze niet helemaal op gekregen heb. Sterker nog, hij ligt nog steeds in de diepvries! Ik ben trouwens benieuwd of het de douane nog opgevallen is dat mijn vriendin hem in haar koffer mee heeft genomen… nog later op de avond hebben we de ‘vakantie’ op gepaste wijze afgesloten met een gezellig ‘samenzijn’ op een terrasje op Stephansplatz onder het genot van een fruitijscoupe (Dat is nou echt vakantie!).

Op vrijdag heb ik haar weer naar het vliegveld gebracht en hiermee was de week ten einde. Ik heb een hele leuke week gehad, heb de stad door de ogen van een toerist bekeken en vond het ook fijn dat ’s avonds even niet alleen hoefde te eten! :-) Dankeschön!

Ich wünsche euch alles gute und eine schöne Woche! Ich denke, wir sehen uns am Sonntag wieder!

GlG

Astrid