Sneupkrèjt

Grüß Gott meine Herrschafte!

Hoe is het met jullie? We hebben elkaar lang niet gesproken en dat komt omdat ik de afgelopen week echt geen gelegenheid had om te schrijven.  Aangezien ik wel weer het een en ander te melden heb, zal ik vandaag, morgen en maandag een verhaal schrijven om jullie bij te praten. Natuurlijk schrijf ik deze verhalen deels ook als herinnering voor mezelf en mede daarom kies ik er toch voor om een kleine inhaalslag te maken.

Vorige week dinsdag had ik ’s morgens eerst stage. Wat mij enorm verbaasde was dat mijn WB twee lesuren gebruikte om de leerlingen te laten zien hoe je een CV moet schrijven. TWEE UUR! In mijn boeken staat dat de uitleg zo kort mogelijk moet zijn en dat vijftien minuten echt al wel te lang is omdat de klas anders afhaakt en daar wordt het niet gezelliger op. Ik geloof dat ik hier toch nog eens met haar over wil praten en het geheim wil leren… De uitleg was wel levendig op zich, de leerlingen moesten meeschrijven, dingen aanvullen en mochten reageren. Ze leerden bijvoorbeeld dat het belangrijk is dat je geen ‘grappig’ e-mailadres op je CV moet zetten (dus niet Sexyhexy-anne@...  Zoals het voorbeeld van mijn WB luidde :) ) Waarschijnlijk is dat het geheim al, maar dan nog. Twee uur, hoe krijg je dat voor elkaar? Heel knap.

Hebben jullie al een idee wat mijn titel kan betekenen?

Ik heb al eens verteld dat ik hier steeds met het schoolbord aan het stunten ben (al lijken mijn letters al steeds meer op die van mijn WB). Het meest toepasselijke snoepje dat je een leraar kan geven is natuurlijk ons welbekende snoepkrijtje. Voor mij dus dubbel passend. Uit Nederland had ik een zakje voor mijn WB meegenomen met een labeltje met ‘Snoepkrijt’ eraan. Ze zag direct dat het krijtjes waren, begreep daarna ook dat je ze op kunt eten, maar hoe je het uitspreekt. "Wie spricht man das aus? ‘Sneupkrèjt?’" "Nein, 'snoepkrijt.' "o, snooeepkrait?" "ja, genau!" (niet helemaal, maar het gaat om de smaak zullen we maar zeggen).

Dinsdagmiddag was iets minder gezellig want ik had al vanaf zaterdag enorme last van mijn verstandskies… Op een gegeven moment kun je geen smoesjes blijven verzinnen om niet naar de tandarts te hoeven en moet je gaan. Bovendien was ik toch al zó ingeburgerd dat ik als echte ‘Nieuwe Oostenrijkse’ (een allochtoon iemand in Nederland, noem je een Nieuwe Nederlander, vandaar) naar de tandarts ging. Omdat ik van tevoren al research had gedaan en dus kon uitleggen wat er aan de hand was, was het niet heel moeilijk. Ik moest een vragenlijst invullen (met leuke vragen als ‘bent u zwanger?’ enzo…), maar daarna mocht ik in de stoel plaatsnemen en nam de tandarts een kijkje in mijn mond. Nadat er een foto werd gemaakt, kwam hij aan met een enorme spuit die hij in mijn tandvlees leegspoot. Nadat ik van de schrik bekomen was, was de boodschap dat dit alles moest ‘beruhigen,’  maar als het woensdag niet over zou zijn, zou mijn verstandskies eruit moeten (nee, daar word ik echt rustiger van, bedankt dok…) Helaas werd het alleen maar erger en moest ik woensdagmiddag weer terug. Uiteindelijk kreeg ik weer een spuit en gelukkig was het donderdag al beter. Mijn verstandskies zit er dus nog steeds in en heb ik geen pijn meer.

Woensdagmiddag had ik weer modeklas en kreeg ik persoonlijk stijladvies van mijn docent (die overigens professioneel stijladviseuse is). Uiteindelijk vond ik het best interessant. Ze vond mijn bril ge-wel-dig en ik zag er die dag goed gestileerd uit. Ik moest voor een spiegel gaan zitten en kreeg allemaal gekleurde doeken over mijn schouders gelegd. Aan de hand daarvan bepaalde ze welke kleuren goed stonden en welke niet. Nou, mijn huid en ogen schreeuwen “KOEL!!!” maar mijn haar vraagt om warm. Ik moest mijn docente ervan overtuigen dat mijn haar niet geverfd is (“Ook de puntjes niet? Nee, mevrouw echt niet”) omdat het een ‘interessante’ combinatie was. Koele kleuren dus. Toen werd ik voor een grote spiegel geparkeerd en ging ze mijn benen en bovenlichaam opmeten. De conclusie was (niet lachen, jongens) dat ik het beste shirts kan dragen die 56cm lang zijn vanaf mijn schouders. Blazers mochten dan 60cm naar beneden vallen en langere dingen graag 83cm… Nou, fijn om te weten.

Als uitstralingswens voor de klas had ik ‘serieus genomen worden’ en daarom moest ik meer blazers dragen (hier ben ik het wel mee eens) en wikkeljurken zouden ook goed zijn vanwege de V-hals (uhm,misschien over 15 jaar)). Rokken mochten ook, boven de knie en een A-lijn model en mijn bril, jaaa, die bril moest ik zeker ophouden hoor! Door mijn ‘fijne proporties’ mocht ik mijn taille accentueren (dankuwel mevrouw!), maar moest ik wel nadenken over schoudervullingen… (nee, dankuwel mevrouw!)

Uiteindelijk moest ik een collage maken met kledingstukken die qua vorm en kleur goed waren en die heeft ze goedgekeurd. Dit vak heb ik dus gehaald!

Donderdag moest ik voor stage met mijn Poolse medestudent een tocht organiseren door de stad en dat was een heel gedoe. De wandeling zelf duurde vier uur (dit was overigens ook de bedoeling) en daarna moest ik het nog uitwerken. Toen ik eindelijk naar bed kon was het half een ’s nachts.

Op vrijdagochtend gingen we met onze Landeskundeklas naar Graz. Ik zal jullie morgen vertellen hoe dat was.

Ich wünsche euch weiterhin einen schönen Abend und wir sehen uns morgen!

Alles gute

Astrid