Viva Hollandia

Hallo allemaal! (deze keer gewoon in het Nederlands, wel zo toepasselijk)

Ik heb mijn thuis op de twaalfde verdieping in Wenen voor de verandering even ingeruild voor mijn andere thuis in Nederland (op de eerste verdieping), waar ik op dit moment niet door mijn Oostenrijkse buurmeisje vergezeld wordt maar door mijn kat die al dagen door het dolle heen is omdat ik er weer ben. Ikzelf vond het in het begin heel raar. Aan de ene kant is het natuurlijk heel vertrouwd, maar aan de andere kant ook heel vreemd en ergens ook wel nieuw ofzo. Het gaf in elk geval een heel gek gevoel. Heel raar.

Dinsdagmiddag ging ik, bepakt en bezakt (niet normaal: 3 dikke truien aan, 3 sjaals om, overvolle tas, jas paste niet dicht met slapende en tintelende armen als gevolg), naar het vliegveld om voor het eerst in mijn leven het luchtruim boven de spoorwegen te verkiezen en met een Boeing 737 700 (voor de kenners onder ons), naar het oude vertrouwde kikkerlandje terug te reizen. Nou ik kon de grond wel kussen toen ik het vliegtuig uitstapte! Niet omdat ik nu zo vaderlandslievend ben, ik ken een land dat ik MINSTENS net zo leuk vind (het begint met Oo- en eindigt op –stenrijk, snap je?), maar ik was vooral blij dat ik weer met mijn beide ‘All Stars’ op de grond stond.  De douane in Oostenrijk was heel aardig en vriendelijk, het boarden vanaf de gate (wat een vaktaal weer) was ook geen probleem, maar het opstijgen…. no shit mensen! (haha, dat klinkt leuk!) Kijk, in een moeilijke situatie blijf ik normaalgesproken wel rustig en raak niet snel in paniek. Nou, nu dus wel… Ik had nog net geen kotszak nodig, maar leuk was het niet. En tot overmaat van ramp moet je dan ook nog naar zo’n filmpje kijken waarop nauwkeurig beschreven wordt wat je moet doen in noodsituaties (zwemvest, luchtmasker), nou... toen kreeg ik het wel even benauwd! Maargoed, ik ben niet neergestort en morgen weet ik precies wat me te wachten staat, dus gaat het vast een stuk beter.

Dit even terzijde, ik ga jullie kort vertellen wat ik deze week zoal gedaan heb! Jullie zijn er vast niet om te lezen hoe ik gek werd ging in het vliegtuig! :)

Woensdagmorgen moest ik meteen vroeg mijn bed uit omdat ik ging helpen met het taaldorp op mijn stageschool van vorig jaar (jaar 2 dus). Gapend kwam ik dus de school binnen, maar het was zo leuk dat ik al snel niet meer moe was! In het taaldorp had ik de rol van reisbureau. De leerlingen moesten bij mij een paasvakantie komen boeken en vonden dat over het algemeen niet makkelijk. Dan merk je echt dat de Nederlandse leerlingen ZOOO anders zijn dan die in Oostenrijk! Niet normaal! Ik ben toch stiekem wel blij dat ik woensdag gewoon weer mijn schattige kids uit Wenen voor mijn neus heb! Na het taaldorp heb ik gezellig bijgekletst met mijn WB van vorig jaar, wat ook heel gezellig was. Eigenlijk was het direct weer als vanouds! Alsof ik nooit weggeweest was. Het was op zich ook wel grappig dat ik daar natuurlijk al een jaar niet meer geweest was, maar dat veel docenten dat helemaal niet door hadden. De meesten groetten mij gewoon, maar het kwartje dat ik toch echt al heel lang niet meer was geweest leek niet te vallen. Ik kom volgend jaar graag weer langs voor het taaldorp hoor!

Ook ben ik met een goede vriendin naar Amsterdam geweest om te shoppen, wat natuurlijk ook weer gezellig was! Maar dat is het altijd. Toch is Amsterdam wel heel anders dan Wenen, veel drukker op de een of andere manier.

Ik was eigenlijk opzoek naar een broek, maar mijn zoektocht had niet zoveel succes, maar ik kwam wel thuis met een flessenlikker en een theepot! (oh, ik word echt een huisvrouwtje… eigenlijk had ik ook een bloemetjesschort moeten kopen… dan was het plaatje compleet!) Nadat ik donderdag in Epe ook al een stamppotstamper had gekocht is mijn huishoudassortiment weer fijn aangevuld! Maar nu heb ik nooit meer de frustratie van potten pastasaus die niet leeg willen!!! Dat is serieus echt een ding hoor!

Vrijdagavond hebben we weer Flikken Maastricht gekeken en daar was ik ook wel weer even aan toe. Ik vind het helemaal niet zo erg om in Wenen alleen te moeten kijken, maar met z’n tweeën kijken had ik eigenlijk wel gemist.

Natuurlijk heb ik ook een week lang met mijn kat rondgesjouwd en hij met mij, en dat was ook wel weer nodig, dus ook helemaal nier erg. Hij mocht ’s avonds bij mij in bed (mag anders niet) en daar heeft hij ook wel flink gebruik van gemaakt…! Ik kwam dinsdagavond laat thuis en toen moest ik hem wakker maken omdat hij in zijn mandje lag te slapen, daar heeft-ie van geleerd dat dromen niet altijd bedrog zijn… Haha, hij leek in eerste instantie niet te beseffen dat ik het was! Maar ondertussen heb ik de tandafdrukken (niet expres) alweer in mijn hand staan en heb ik kaakpijn van alle kopjes, dus dat is helemaal goed gekomen! Toch fijn om te merken als je ‘beessie’ je gemist heeft en blij is dat je er weer bent! Dan weet je in elk geval dat de liefde wederzijds is!

Verder heb ik genoten van de frikadellen, kip uit de oven, andijviestamppot en kopjes thee (dat laatste drink ik in Oostenrijk ook, maar het is leuker om het niet alleen te moeten drinken) en vond het leuk om iedereen weer te zien en aan iedereen die het horen wil (of niet) te mogen vertellen hoe goed het gaat. Wat hier ook ongetwijfeld leuker is, is dat het zo makkelijk is om even naar beneden te rennen en een praatje te maken… vandaag kreeg ik een heel leuk sms’je van mijn WB uit Wenen en dan kan je zo …hop… naar beneden om dat even mede te delen en je enthousiasme daarover te uiten. Tja, dat gaat in Wenen wat lastiger… desalniettemin heb ik ook wel weer zin om terug te gaan hoor! Het voelt daar ten slotte ook als thuis. Wel praktisch hoor, twee ‘thuizen.’

Wat ik mij serieus afvraag is waarom ik het in Wenen wel voor elkaar krijg om mijn kamer netjes te houden en hier morgen eerst nog moet puin ruimen, omdat er een (kleine, het valt mee) bom gevallen lijkt te zijn… beetje gek.

Nou, dat was dus mijn bericht uut Voassen, ik zou zeggen: ajuus en tot het volgende verhaal!

Liefs,

Astrid