What's in my bag? A Schnitzel!

Liebe Leute!

Een schnitzel in je tas? Wie wil dat nou niet, mensen? Ik had er één (ja, echt waar). Zondagavond gingen we schnitzel eten in een tentje niet zo ver van ons studentenhuis. Als je in Oostenrijk bent, moet je natuurlijk wel schnitzel eten, dat hoort gewoon. Dus ik had een Wienerschnitzel besteld en wachtte met enige nieuwsgierigheid tot mijn bord eindelijk kwam (naja, zolang duurde het niet, maar wachten duurt altijd lang). Komt daar een Oostenrijker aan met twee borden in zijn hand, met op elk bord twee lappen vlees ter grootte van een A5’blaadje (en dat is groot voor een stuk vlees) en een schaaltje patat erbij… Erg optimistisch begonnen we in de hompen vlees te zagen, maar naar 3 kwart stuk van de eerste schnitzel en wat patatjes, was ik eigenlijk wel klaar. Maar ja, het is ook zonde en redelijk onbeleefd om zo’n hele schnitzel terug te geven, dus onvermoeibaar ging ik toch maar door tot ik nog 2/3 van de tweede schnitzel over had. Enough is enough. Toen zaten we daar dus te wachten en ineens komt meneer de ober aan met twee stukken aluminiumfolie en een tasje. Toen had ik dus met recht een schnitzel in my bag…! Had ik maandag nog een lekker stukje vlees! Ik moet er wel bij zeggen dat er niets gaat boven de echte Wienerschnitzel, hoor! Aanrader!

Maandag ben ik in mijn eentje de stad in geweest. Dit was de eerste keer alleen, maar het was prima te doen :). Ik ging met de U-Bahn naar Stephansplatz en ik geloof dat dat wel het centrum van Wenen is. Ze hadden er in ieder geval heel veel winkel(tje)s en hierdoor was er genoeg te zien. Helaas was het budget niet toereikend genoeg om mijn slag te slaan in de Gucci, Prada, Louis Villton en Dior winkel. Hier ben ik maar snel aan voorbij gerend. Eigenlijk heb ik ook helemaal niet echt de behoefte om in dat soort ‘etablissementen’ (très chique!) rond te kijken, hoor. Toch heb ik me prima vermaakt in de stad. Soms is het helemaal niet verkeerd om er even alleen op uit te gaan en het weer zat ook nog mee!

Gister hebben we met z’n drieën een wandeling gemaakt door Wenen en hiermee veel mooie gebouwen gezien. Omdat ik de oplader van mijn camera niet bij me heb (ja, ich weiß, dom!) kon ik niet zulke mooie foto’s maken, maar ik ben hier nog 5 maanden, dus die komen vanzelf. In elk geval heb ik de Staatsopera gezien, het parlement, verschillende musea etc. Prachtige gebouwen hier, helemaal als je ongeveer weet wat het is.

Hiernaast zie je de staatsopera (boven) en het parlementsgebouw (onder)

Koken  heb ik deze week trouwens ook voor het eerst gedaan (alleen dus) en ik kan met trots zeggen dat de keuken nog steeds in goede staat verkeert. Ik heb (nog) niets aan laten branden/laten vallen/laten ontploffen etc. (goed bezig, Astrid!) en nee, ik heb niet alleen maar diepvriesmaaltijden opgewarmd,  mocht iemand dat denken. Allemaal gezond! Vandaag stond er macaroni met spinazie/tomaat/knoflook op het menu. Een recept dat ik in mijn kookboek had gevonden! Best lekker, hoor! Wat ik soms iets minder leuk vind, is dat ik mijn eten dan alleen aan mijn bureautje op moet eten. Da’s best ongezellig. In de keuken staat wel een tafel en banken, maar daar zit nooit iemand. Iedereen nuttigt zijn prakje in zijn kamer. Daarnaast is de keuken ook niet wat je noemt… gezellig of zo. Meer een kaal hok met een fornuis en een oven. Maar mijn culinaire hoogstandjes maken het allemaal wel goed…  ;)

Vanmorgen hadden we een gesprek op school over stage. Ik heb een stagebegeleider toegewezen gekregen en een school, waar ik vanaf volgende week woensdag één dag in de week naar toe ga. Kijk, en daar krijg ik het nou benauwd van. In Oostenrijk voel ik mij echt al wel thuis, voor school ben ik ook niet bang en ik ga eigenlijk ook wel als mijn eigen vrolijke zelf door het leven, maar dit vind ik echt spannend (als je mij kent, weet je waarom). Ik heb mijn begeleider al wel een mail gestuurd en mezelf voorgesteld en ik hoop maar dat ze snel reageert. Maar goed, ik ga daar natuurlijk wel ‘vet veel’ van leren! En daar doen we het voor! Ik heb mij voorgenomen om zoveel mogelijk les te gaan geven, om zoveel mogelijk kilometers te maken. Gelukkig mag ik Duits geven (heb ik in ieder geval het mooiste vak dat je kan geven!).  Bovendien heb ik een paar keer van iemand die in Oostenrijk is opgegroeid dat ik een Duitse/Oostenrijkse manier van lesgeven heb. Dat belooft dus veel goeds!

Bedankt voor het lezen en tot de volgende!

Danke fürs Lesen und bis zum nächsten Blogpost!

Alles Gute

Astrid